Od nowego roku zająłem się marnowaniem czasu. Siedzę i “nic nie robię”. Świat wokół mnie potulnie się nie rozhulał, więc prawie nic mi nie przeszkadza.

Poprzedni rok był dla mnie najbardziej intensywnym w mojej historii, więc doceniam ten stan i nie zadręczam się wyrzutami sumienia, czuję, że jest to potrzebne i przyjmuję to z ekscytacją. I może jeszcze tylko lekkim niepokoje:; ile to jeszcze może potrwać. “Może potrwać” – w sensie – na ile pozwolą moje finanse.

Ale czuję też, że te finanse być może zechcą się potulnie zsynchronizować z nic nierobieniem. I to nie pozwala bardziej rosnąc temu niepokojowi.

Ten post wyrasta z potrzeby mojego stanu ducha.

Próbuję pozbierać wszystkie kawałki mnie, bo w ich wielości straciłem możliwość spójnej identyfikacji siebie. Zmiany następują, a ja nie do końca potrafię się z nimi uporać.

W wielości pociągających mnie tematów, poczynionych notatek, skitranych zdjęć, inspiracji — tonę jako twórca chcący pokazać od czasu do czasu to, co wychodzi mi z głowy.

Mój gruby dylemat — czy swoje zainteresowania separować, czy łączyć — zmienił polaryzację. Dawna dążność do oddzielania zderzyła się z potrzebą zsyntetyzowania i uspójnienia.

W efekcie zamieściłem na tej stronie znacznie większe spektrum tego, co ze mnie wyszło. Wciąż uważam, że wrzucenie wszystkiego do jednego worka nie ma sensu, ale niech chociaż to, co się da połączyć — fotografia, instalacje świetlne z odrobiną tekstu — postoi obok siebie.

Od kilku miesięcy przeglądam te swoje płody i trudno dojść mi z nimi do porozumienia, nie chce się to kleić. Na szczęście, poza przeszłością, toczy się też teraźniejszość, bogata w nowe doznania i odkrycia. Niedługo opisze, gdzie mnie to popchnęło.